Rozdział 9. - Kochanie

Ani następnego dnia, ani przez kolejne do końca tygodnia Michał nie odzywał się do mnie. Nie podchodził, nie zagadywał, nie uśmiechał się. Tylko patrzył. Patrzył z daleka. Patrzył zawsze, kiedy tylko odważyłam się zerknąć w jego stronę.

– Czeka na twój krok – powiedziała Julka.

Nie wiem jakie sama miała doświadczenie z chłopakami, ale sprawiała wrażenie bardzo obeznanej.

– I co mam niby zrobić? – spytałam naiwnie jak dziecko.

– No podejdź do niego, spytaj słodko jak dzień, pocałuj w policzek.

– Oszalałaś? – wykrzyknęłam.

Julia spojrzała na mnie zdziwiona. Była wyjątkowo ładna. Długie, ciemne włosy spływały na jej ramiona i pokaźne mimo młodego wieku piersi. Miała piękny uśmiech, wyraźne rysy i duże, okrągłe oczy obrysowane czarną kredką.

– To bez całowania – powiedziała. – Zagadaj tylko.

– Znam siebie. Podejdę i zdołam wydusić z siebie tylko „cześć”. Jeżeli cokolwiek.

– No to starczy. Dodaj tylko „Kochanie” – poradziła Julia.

– Słucham?

– Powiedz do niego kochanie, przecież to twój chłopak.

– Nie jest moim chłopakiem – odparłam kręcąc głową.

– Jak to nie? – zdziwiła się. – A połowinki?

– Tańczyłam z nim tylko – usprawiedliwiłam się.

– I lizałaś za kotarą. Myślisz, że nie widziałam?

Julia uśmiechnęła się tryumfalnie.

– Cicho Julka! Nie wszyscy muszą o tym wiedzieć – oburzyłam się.

Moja przyjaciółka wzruszyła tylko ramionami. Może miała rację. Michał mógł być nieśmiały i czekać na mój ruch. Muszę szybko coś zrobić, zanim się rozmyśli.

Ta teoria wydała mi się jednak po chwili trochę naciągana. On nieśmiały? Jak sam pierwszy mnie pocałował. I to w taki sposób, jakbym od dawna należała już do niego? Coś mi nie grało. Może ktoś powiedział mu, że mi się podoba i po prostu dodało mu to odwagi? A teraz nie chce posuwać się dalej, póki się nie upewni? Ale jak ja niby mam wykonać następny krok, kiedy boję się nawet spojrzeć na niego na dłużej niż dwie sekundy?

Na szczęście z pomocą przyszła Patrycja. Nie miałam pojęcia dlaczego tak zależało jej na tym, żebym była z Michałem, ale nie przeszkadzało mi to. Ważne, że połowę roboty odwalała za mnie. Kiedy weszłam do szatni przed lekcją wychowania fizycznego, której nienawidziłam i ze złością rzuciłam plecak na podłogę, podeszła do mnie Marlena. Była to bardzo sympatyczna i zawsze uśmiechnięta dziewczyna z równoległej klasy. Znałyśmy się od podstawówki, ale nigdy nie zaprzyjaźniłyśmy.

– Hej, Patrycja cię szukała – powiedziała uśmiechając się szeroko.

Wiedziałam już o co chodzi.

– Tak? A gdzie jest teraz?

– Poszła chyba po drożdżówkę. Zaraz powinna wrócić.

Byłam ciekawa co też nowego wymyśliła Patrycja, ale dowiedziałam się tego nawet przed jej powrotem. Kiedy przebrałam się już w strój i wszystkie dziewczyny były w szatni Klara nie omieszkała oznajmić mi przy nich zamiarów Patrycji.

– Zuzia, Patrycja cię szuka, bo ma dla ciebie numer Michała.

Poczułam jak cała moja twarz po czubki uszu robi się czerwona.

– Dzięki Klara – powiedziałam.

Nienawidziłam tej dziewczyny od kiedy ją poznałam, ale w tamtym momencie moja nienawiść osiągnęła zenit. Wyszłam z szatni i w drzwiach wpadłam na Patrycję.

– O Zuza! Wszędzie cię szukam.

– Tak już, chyba oczywiste, że przed w-fem jestem w szatni – powiedziałam zgryźliwie.

– No już. Nie bulwersuj się – powiedziała z charakterystyczną jej wesołością. – Mam dla ciebie niespodziankę.

– Wiem. Numer Michała. Klara już mi powiedziała.

– No co za zołza – zażartowała Pati. – Zepsuła mi niespodziankę. No nic. Proszę.

Podała mi zdjęcie legitymacyjne. Michała. Wzięłam je do ręki i odwróciłam. Po drugiej stronie wypisany trochę nieładnym pismem był dziewięcio-cyfrowy numer.

– Sam dla ciebie napisał i kazał mi dać to zdjęcie.

– Czemu sam mi nie dał? – spytałam.

– Wstydzi się – Patrycja pomasowała mi ramię. – Napisz do niego.

Wyjęłam z kieszeni komórkę i wpisałam numer do książki adresowej. Zdjęcie natomiast włożyłam do kieszeni.

– Nie napiszesz? – spytała Pati wyraźnie zawiedziona.

– Nie teraz – odpowiedziałam z uśmiechem. – Ale dzięki za numer.